Kentin Soğuk Yüzleri

Bir insanın huzur bulduğu yer neresidir? Bir limanın kıyısı mı? Bir kitabın sararan sayfaları mı? Bir insanın sevgi dolu kalbi mi? Nedir bir insanı insan yapan?

Bana sorarsanız, sessizliğin kulaklarımda bir uğultuya dönüştüğü yerdir huzurun adresi. Doğanın koynunda, göğün kanatlarında… Bir serçenin kanat çırpışında. Rüzgarın o hafif esintisinin kokusunda… Çünkü doğa, dinler sessizliğini, yükseltmez sesini. Anlar, vardır bir lisanı. Duyar fısıltılarını. İnsanlar gibi dinler gözükmez, gözlerini kaçırmaz tabiat. Kalbinin attığı yerden dinler nefesini, sesini, sessizliğini.

Sizler, dokundurun parmaklarınızı kalbinize. Dinleyin bir kez olsun kalp atışınızı. Kulak verin ne diyor, duyun bir dem neler dillendiriyor?

Biter mi insanların telaşları? Hep bir yerlere koşuşturan, hayatı yakalamaya çalışanların bitmek tükenmek bilmeyen arzuları? Biter mi dersiniz? Bitmeden dokunmuyorsa parmakları kalplerine, huzur dolaşır mı gönlünün sokaklarında? Çiçek açar mı bahçelerinde?

Bitmeyen soruların, yanıtlanamayan cevapları… Ardı ardına gelen sorular… Sorular… Ve kent insanının soğuyan kalbi. Gittikçe bir metropole dönüşen beyinler, kararan insan kalpleri… Sarsılmadan, kendine gelemeyen insan yüzleri…

Yeniden aynı soru belirdi zihnimde. Bir insanın huzur bulduğu yer neresidir? Ardından gelen, insanın yüzüne buz gibi çarpan cevabı. Bir insanın huzur bulduğu yer, kendi kalbidir. Henüz bir kentin soğuk yüzlerine dönüşmemiş, samimiyet dolu bir insan kalbi…

Peki, senin kalbin? Nerede atıyor? Bir şehrin karanlık sokaklarında mı kol geziyor? Bir mavi göğün altında mı nefes alıyor?