Bir İç Çekiş; Kudüs

Seni anlatan bir çocuk olmak isterdim, gözlerinde umudu tükenmek nedir bilmeyen...

Her bir sokağına seyyah kesilmek isterdim, köşe bucağını arşınlayıp bitiremeyen..

İsterdim.

Seni koklamak her taşında ve seni yaşamak her karışında.

Adımlarımın kan ağlayışına aldırış etmeden.

Nefesimin pes edişlerine rağmen.

İsterdim.

Çektiğin acıyı bir tabloya sığdırıp,  duvara asmak

Kör, sağıra bile duyurmak

Kimseler görmezden gelmesin, habersiz kalmasın bu zulümden.

Sana atılacak bir taş da ben olmak isterdim, umudu hep diri erlerin avuçları arasında

Fırlatılmak ve zalimin alnının tam ortasında patlamak isterdim...

Bir çığlığın sözcükleri olmak isterdim, sızıyı yutmuş yüreklerde

Haykırmanın ta kendisi olmak

Avazım çıktığı kadar seni anmak ve anlatmak için...

İsterdim.

Öyle çok isterdim ki ey Kudüs!

Mü'min yüreklere taht kurmuş pısırıklığı dar ağacında sallamak, küfrün gözleri önünde

Can çekişlerini izlerken, umuda bir bakış atmak

Cesur yüreklerin gözlerindeki  uyanışına şahit olmak

Ve bir  sabah ayazında müjdelerle uyanmak

Zafer bulutlarının Kudüs'ü kucaklayışına selam durmak isterdim.

iç çekişlerimin dile gelen sessiz harflerisin ey Kudüs!

Şehrimin duvarlarında seni anlatan manzaralar

Her köşesinde sen

Oysa herkes sana sus pus!

Hüzün sarmallarının beşiğine iter beni, enkazlardan duyulan çığlığın

Yüzünde üşüyen alevlerin

Böğründe şişen çaresizliklerin.

Seni bu halde görmek

Bir ürkü

Bir zifiri

Bir darmadağınıklık ruhuma.

Seni böyle görmek

Bir hain pusu

Bir kan kokusu

Bir silah ki

Zalimce düşlerimi harabeye çeviren

Beni kalabalıklarda yalnızlığın ortasına iten

Ta kendisisin sen; kulağımı delen  o ses , göğsümü darlayan nefes

Yaşamak, ey Kudüs!

Yaşamak; şimdi senin için tıkanan bir yol, damarları patlak birer kol

Karanlığa gömülmüş bir gündüz âdeta.

şimdilerde..

daha karanlık ışık alan sokakların

daha somurtkan tebessüm dolu çocuklukların

kan rengi, toprak tadı var göz yaşlarında anaların..

evladının şehadeti için kabul niyazına sığınanların..

vedanın acısı okşuyor yanağını babaların

ruhun ruhuna son defa bakarken...

Şimdilerde

Kurak bir insanlık yaşıyor mahallemizde

Kalbimize korku kelepçeleri vurulmuş

Sesimiz kısık, sözcüklere sığdırmakla meşgulüz tavrımızı

Sabah ah vahlara,  akşam kahkahalara terkedilmiş vicdanımız

Bir soykırımın ezikliğinde yaşamaya razı herkes

Bir çoğumuz üç maymun...